Παραδείγματα υπάρχουν πολλά, όμως, κάθε φορά αξίζει να δίνεται η δέουσα προσοχή και όπου υπάρχει η δυνατότητα να δημοσιοποιούνται προκειμένου να βοηθηθούν όσο το δυνατόν περισσότεροι άνθρωποι να κάνουν βήματα για μια καλύτερη ζωή.
Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι η ιστορία του νεαρού Βρετανού, Τζέημς Κάσλινγκ, που δημοσιοποίησε το BBC λίγες μέρες πριν. Πρόκειται για ένα εξαιρετικό παράδειγμα του πώς μπορεί το ποδόσφαιρο να σώσει κυριολεκτικά μια ζωή. Η αφήγησή του είναι συγκλονιστική. Την παραθέτουμε αυτούσια, όπως ακριβώς δημοσιεύθηκε:
Ήταν ανήμερα των 15ων γενεθλίων του Τζέημς Κάσλινγκ, όταν ο πατέρας του αυτοκτόνησε. Αυτό το γεγονός οδήγησε τον νεαρό έφηβο σε μια σκοτεινή περίοδο, στη διάρκεια της οποίας προσπάθησε και ο ίδιος να πάρει τη ζωή του αμέτρητες φορές. Ώσπου, τρία χρόνια αργότερα, μια απλή πρόταση να παίξει ποδόσφαιρο, άλλαξε τα πάντα. Με τρεμάμενη φωνή και προσπαθώντας να διατηρήσει τα δάκρυά του καθώς μιλάει, ο Τζέημς ξαναζεί τα τελευταία χρόνια της ζωής του πατέρα του.
Η ιστορία του είναι αναμφισβήτητα πολύ σκληρή.
Στις 20 Μαϊου του 2010, ο Τζέημς ετοιμαζόταν να γιορτάσει τα 15α γενέθλιά του, αλλά αντί γι΄αυτό, πληροφορήθηκε ότι ο πατέρας του αυτοκτόνησε. Είναι ένα γεγονός που ακόμα προσπαθεί να ξεπεράσει.
«Πάντα αναρωτιόμουν για ποιο λόγο να το κάνει, γιατί η αγάπη μου γι’ αυτόν δεν ήταν αρκετή», δηλώνει στο BBC χωρίς να φοβάται πια να μοιραστεί ορισμένες από τις πιο ανησυχητικές σκέψεις του.
«Αλλά μετά αντιλήφθηκα πως, αν κάποιος είναι έτσι (σ.σ. αυτοκτονικός) δεν θα μπορούσα να τον σώσω. Νομίζω ότι πονάει ακόμα περισσότερο να γνωρίζω ότι δε θα μπορούσα να κάνω τίποτα για να τον σώσω».
Η αυτοκτονία του πατέρα του τον οδήγησε σε σκοτεινά μονοπάτια και, όπως περιγράφει, ολόκληρος ο κόσμος του γύρισε ανάποδα.
«Πονούσα τόσο πολύ που το να συνεχίσω (σ.σ. να ζω) έμοιαζε ότι θα με πονούσε πολύ περισσότερο από το να έβαζα τέλος στη ζωή μου».
Στα επόμενα τρία χρόνια, ο Τζέημς προσπάθησε να αυτοκτονήσει πάρα πολλές φορές. «Είναι ένα τρομακτικό μέρος. Ο κόσμος αναρωτιέται, δεν φοβάσαι να πεθάνεις; Αλλά, αν μπορείς να κάνεις βήματα προς το να τερματίσεις τη ζωή σου, δεν υπάρχουν πολλά που μπορούν να σε τρομάξουν».
Από την εμπειρία του, εξηγεί ότι δεν είναι η θλίψη αυτή που κάνει τους ανθρώπους να θέλουν να βάλουν τέλος στη ζωή τους, αλλά ο τρόπος που λανθασμένα βλέπουν πως τη ζωή τους σαν να μην έχει κανένα νόημα.
«Το να κλείνεσαι σε ένα δωμάτιο μόνος με τις σκέψεις σου, νομίζω είναι αυτό που σκοτώνει τους ανθρώπους. Είναι μέσα στο κεφάλι τους, που τους λέει ότι η ζωή τους δεν έχει καμία αξία, όταν στην πραγματικότητα, έχει».
Πρώτος γκολτζής
Στα 18 του, ο Τζέημς κλείστηκε στο θεραπευτικό κέντρο Park Royal Mental Health Centre του βορειοδυτικού Λονδίνου. Εκεί, με τη βοήθεια του ιδρύματος της ποδοσφαιρικής ομάδας της QPR, QPR Community Trust, που η ζωή του άλλαξε ολοκληρωτικά. Ο Τζέημς θυμάται που ένα πρωί των ρώτησαν αν τον ενδιέφερε να παίξει ποδόσφαιρο. Απάντησε αμέσως ναι, οδηγώντας τη μητέρα του να κάνει κάτι πάρα πολύ απλό, να του αγοράσει ένα ζευγάρι ποδοσφαιρικά παπούτσια.
«Εκείνη τη στιγμή δεν το καταλάβαινα, αλλά αν η μητέρα μου δεν μου είχε αγοράσει εκείνα τα παπούτσια, τα πράγματα μπορεί να μην είχαν αλλάξει και να έχανα τη ζωή μου εξαιτίας πνευματικής ασθένειας.
Παίζοντας για την ομάδα του ιδρύματος, ο Τζέημς έγινε ο πρώτος σκόρερ της ομάδας, τις τρεις πρώτες σεζόν, ένα επίτευγμα για το οποίο είναι πάρα πολύ περήφανος.
Πέρα, όμως, από αυτό, κέρδισε και κάτι άλλο. Πίστη για τον εαυτό του.
«Όταν έχασα τον μπαμπά μου, έχασα κάθε αίσθηση του ανήκειν. Με έβγαλε εκτός ελέγχου. Δεν είχα τίποτα που να νιώθω ότι ανήκω σε αυτό. Όταν φοράω τα αθλητικά μου και παίζω με τους φίλους μου, νιώθω ότι δεν είμαστε μόνο φίλοι, αλλά ότι είμαστε οικογένεια. Κάθε εβδομάδα έπαιρνα μέρος στις προπονήσεις και μου έδινε ελπίδα ότι θα μπορούσα να γίνω κάποιος που η οικογένειά μου και οι φίλοι μου θα ήταν περήφανοι. Κάθε εβδομάδα προσπαθούσα τόσο πολύ που στο τέλος δε μπορούσα καν να περπατήσω.
Με τον δικό του ιδιαίτερο τρόπο, προσθέτει: «Με έκανε να θέλω να μείνω ζωντανός, ώστε η μαμά μου και τα αδέρφια μου να μην χρειαστεί να με θάψουν».
Ο Τζέημς – με την υποστήριξη της μητέρας του και του Mental Health Football Association – ελπίζει ότι και άλλοι θα μπορέσουν να βιώσουν τα ίδια οφέλη και στο μέλλον.
«Δεν μπορούμε ποτέ να εμποδίσουμε τους ανθρώπους να μην είναι πνευματικά καλά, αλλά μπορούμε να τους κάνουμε να νιώσουν καλύτερα μέσω του ποδοσφαίρου. Αν έπρεπε να ακολουθήσω αυτό το μονοπάτι (σ.σ. πριν από το ποδόσφαιρο), δεν θα ήμουν εδώ σήμερα. Έπρεπε να σταματήσω να καταστρέφω τον εαυτό μου».
Παρ’ όλο που πλέον έχει μεγαλώσει, δεν είναι σίγουρος για το τι του επιφυλάσσει το μέλλον, αλλά παραμένει αισιόδοξος.
«Το μέλλον φαντάζει πολύ πιο λαμπρό από ό,τι πριν από μερικά χρόνια. Τώρα είμαι 21, έχω μπροστά μου 60 καλά χρόνια!».
Η ελπίδα του είναι πως με το να βγει και να μιλήσει, άλλοι άνθρωποι θα εμπνευστούν από την ιστορία του και μπορεί να αναζητήσουν βοήθεια.
«Πρέπει μόνο να μείνω δυνατός και να βοηθήσω άλλους ανθρώπους να βγουν από τα δικά τους σκοτάδια».
Πηγή και φωτό: bbc.com