Ο Νίκος Δούκας που έκανε μεγάλη καριέρα στο βόλεϊ ως πασαδόρος, αγωνίστηκε στον Άρη, στον Ολυμπιακό και στην Εθνική ομάδα, άνοιξε την καρδιά του στο volleyball.gr και αποκάλυψε ιστορίες του πατέρα του και θυμήθηκε την εποχή που πρωταγωνιστούσε στο φιλέ, πάντα με τον Αντώνη Δούκα στο πλευρό του να τον στηρίζει και να τον συμβουλεύει.

«Ήταν καθηγητής μα πάνω απ'όλα παιδαγωγός»

 Ο Αντώνης Δούκας θεωρείται από τους πρωτοπόρους του ελληνικού βόλεϊ και από τους ανθρώπους που έκαναν τεράστιες προσπάθειες για την διάδοση του και την ανάπτυξη του στην Ελλάδα και ειδικά στη Θεσσαλονίκη. Υπηρέτησε το άθλημα από όλα τα μετερίζια, από αθλητής, προπονητής, παράγοντας αλλά και διαιτητής.

«Το 1966 έγραψε το πρώτο από τα πολλά βιβλία του στην Ελλάδα που αφορούσε το μίνι βόλεϊ και για πολλά χρόνια διδασκόταν στα ΤΕΦΑΑ. Στη ζωή του έγραψε πάνω από 30 διηγήματα και αφηγήματα. Επίσης ήταν ο πρώτος που ταξίδεψε στην Ιταλία για να παρακολουθήσει σεμινάρια πάνω στο μίνι βόλεϊ για να εξειδικευτεί πάνω στο θέμα. Μετά από ένα ταξίδι του στην Ιταλία έφερε και τις πρώτες μπάλες με αφρολέξ στην Ελλάδα. Η καριέρα του ήταν καθηγητής, γυμναστής στο Αμερικάνικο Κολέγιο στη Θεσσαλονίκη, αλλά λόγω και της δουλειάς του πατέρα του είναι παιδί του Κολωνού, του μεγάλου Νηρέα του Κουμπλή και του Κεραμιδά. Ήταν τα φιλαράκια του και εκεί μεγάλωσε. Στη Θεσσαλονίκη ήρθε γιατί πήρε μετάθεση ο πατέρας του που δούλευε στον σιδηρόδρομο» είπε αρχικά ο Νίκος Δούκας και συνέχισε:

«Τα δώρα της Πανίνι από τη Μόντενα»

Μία από τις πολλές ιστορίες που αφηγήθηκε ο Νίκος Δούκας για τον πατέρα του ήταν ένα παιχνίδι στην Αλβανία, το οποίο έμεινε χαραγμένο στη μνήμη του. «Ως διαιτητής είχε εξαιρετική σταδιοδρομία. Θυμάμαι χαρακτηριστικά πως είχε ταξιδέψει χειμώνα στα Τίρανα για να σφυρίξει ένα ευρωπαϊκό παιχνίδι με την ομάδα των Τιράνων κόντρα στην Ιταλική Μόντενα. Ήταν πρώτος διαιτητής και ο δεύτερος ήταν ένας Γερμανός, ο οποίος όμως δεν κατάφερε να ταξιδέψει λόγω της κακοκαιρίας. Τότε, υπήρχε η δυνατότητα να διεξαχθεί ένα παιχνίδι με μόνο έναν διαιτητή εφόσον ο διαιτητής το δεχόταν. Η Μόντενα πίεσε τον πατέρα μου να δεχθεί γιατί αλλιώς το παιχνίδι θα πήγαινε μία ημέρα αργότερα και η Μόντενα ήθελε να επιστρέψει στην Ιταλία γιατί έδινε ένα πολύ δύσκολο παιχνίδι για το πρωτάθλημά της λίγες ημέρες μετά και ήθελε να γλιτώσει την ταλαιπωρία. Ο πατέρας μου δέχθηκε να γίνει το παιχνίδι και η Μόντενα που τότε είχε ως χορηγό την Πανίνι, για πάρα πολλά χρόνια μας έστελνε παιχνίδια ως ένδειξη ευγνωμοσύνης προς τον πατέρα μου για την μεγάλη εξυπηρέτηση που τους έκανε».

«Δεν έδωσε κανένα δικαίωμα»

Ο Νίκος Δούκας μετά από πολλά χρόνια εξήγησε γιατί ο πατέρας του αποχώρησε νωρίς από την διαιτησία: «Για να καταλάβουμε το ήθος του, ο Αντώνης Δούκας ήταν από τους πρώτους διεθνείς διαιτητές με εξαιρετική πορεία. Όταν ξεκίνησα και ανέβαινα στο βόλεϊ και άρχισα να παίζω στην ανδρική ομάδα του Άρη, συνειδητοποίησε ότι έπρεπε να αποχωρήσει από την σκάλα του διαιτητή. Παρόλο που δεν έπαιζα βασικός, ο Μουστακίδης έπαιζε, σταμάτησε για να μην λέει κανείς ότι ευνόησε τον γιο του. Όμως ήταν πάντα δίπλα μου σε κάθε μου βήμα».

«Ήταν τρελαμένος Ολυμπιακός και η πένα του Στέλιου Κούβαρη»

Αν και ξεκίνησε παίζοντας μπάσκετ, ο Νίκος Δούκας πολύ γρήγορα ερωτεύτηκε το βόλεϊ χάρη στον πατέρα του. «Εγώ μεγαλώνοντας δεν γινόταν να μην ασχοληθώ με το βόλεϊ. Παρόλο που ξεκίνησα να παίζω μπάσκετ, πολύ γρήγορα πήγα στο βόλεϊ και συγκεκριμένα στον Άρη το 1981. Ξεκίνησα με πολύ έρωτα για το άθλημα και τον μπαμπά να με σπρώχνει να γίνομαι καλύτερος και να κάνω 3-4 προπονήσεις την ημέρα. Έζησα πολλές ωραίες στιγμές στον Άρη. Όταν πήγα στον Ολυμπιακό δεν αισθάνθηκα ποτέ μόνος. Έχω ακόμα πολλούς φίλους από την εποχή και με τους περισσότερους έχουμε επαφή και μιλάμε».

«Ήμασταν μία παρέα με διαφορετικό χρώμα φανέλας»

Μόνο φίλους έχει αποκτήσει από τον καιρό που έπαιζε βόλεϊ ο Νίκος Δούκας και μόνο ευχάριστες αναμνήσεις. «Κοιτώντας πίσω στο χρόνο, αυτό που καταλαβαίνω είναι ότι δεν υπάρχει καμία αντιπαλότητα, καμία κόντρα με κανέναν. Ενώ με πολλούς αθλητές ήμασταν αντίπαλοι, ανταγωνιστές για το ποιος θα παίξει, στο τέλος της ημέρας είμαστε απέναντι ο ένας στον άλλον μόνο όσο διαρκεί ένας αγώνας. Στο τέλος είμαστε όλοι φίλοι. Θυμάμαι χαρακτηριστικά πριν λίγο καιρό ήμουν στο αεροδρόμιο στη Θεσσαλονίκη και πέτυχα την ανδρική ομάδα του Παναθηναϊκού και τον Δημήτρη Ανδρεόπουλο, που στην εποχή μας ήμασταν αντίπαλοι και παίζαμε και στην ίδια θέση, αυτή του πασαδόρου. Όταν ειδωθήκαμε, αγκαλιαστήκαμε, φιληθήκαμε και μιλήσαμε λίγο. Χαίρομαι πάρα πολύ για την πορεία του. Έφερε τον Παναθηναϊκό πάλι στη κορυφή, την Εθνική ομάδα στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα και πραγματικά χαίρομαι για αυτόν. Ήμασταν όλοι μία παρέα με διαφορετικό χρώμα φανέλας».

«Δεν μπορούσα να λέω ως παράγοντας τα ψέματα που μου έλεγαν όταν έπαιζα»

Όσον αφορά την ενασχόλησή του με το βόλεϊ μετά την απόσυρσή ως αθλητής ο Νίκος Δούκας είπε: «Το βόλεϊ το σταμάτησα το 2002. Πριν μία πενταετία περίπου οι παλιοί συμμαθητές μου στο σχολείο του Ανατόλια με έπεισαν και ασχολήθηκα με το γυναικείο τμήμα βόλεϊ του συλλόγου που μόλις είχε υποβιβαστεί από την Α1 στην Α2. Είχαμε κάνει μία πολύ καλή προσπάθεια με προπονητή τον Σωκράτη Τζιουμάκα και με τον Ανδρέα Μανδρινό, ο οποίος ήταν ο διαχειριστής των οικονομικών της ΠΑΕ ΠΑΟΚ. Όμως έγιναν κάποιες αλλαγές στο σχολείο εκείνη την εποχή και ήθελαν να ακολουθήσουν μία διαφορετική πολιτική, αντιαθλητική θα έλεγα. Παρόλο που ο σύλλογος είχε τμήμα μπάσκετ και βόλεϊ και καταφέραμε και ανεβήκαμε πάλι στην Α1 Γυναικών, είχαμε νικήσει δύο φορές τον Άρη, ο πρόεδρος δεν ήθελε να συνεχίσουμε και πήρε κάποιες αποφάσεις, κυρίως περικοπές στους μισθούς. Επειδή δεν μου άρεσε να λέω τα ίδια ψέματα που μου έλεγαν εμένα ως αθλητή, είπα πως δεν μπορώ να συνεχίσω και αποχώρησα. Αυτή ήταν η τελευταία μου επαφή με το αγαπημένο μου άθλημα».

Ο Νίκος Δούκας είναι διευθυντής της ασφαλιστικής MET LIFE στα γραφεία της εταιρείας στη Θεσσαλονίκης. Είναι παντρεμένος και έχει δύο γιους, τον 18χρονο Αντώνη που πέρασε φέτος στο οικονομικό τμήμα στο πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και τον 15χρονο Αλέξανδρο που φέτος βρίσκεται στην 1η Λυκείου.

«Και ο Αντώνης και ο Αλέξανδρος στην αρχή ξεκίνησαν να παίζουν βόλεϊ. Όμως πολύ γρήγορα κουράστηκαν γιατί στον σύλλογο που έπαιζαν, υπήρχαν μόνο 6 αγόρια και δεν γινόταν να εξελιχθούν όπως θα ήθελαν. Ζήτησαν να αλλάξουν άθλημα, μεταπήδησαν στο μπάσκετ και ασχολούνται μέχρι και σήμερα».

Η συνομιλία μας με τον Νίκο Δούκα θα μπορούσε να κρατήσει για μέρες, με τις ιστορίες που μας αφηγούνταν για τον πατέρα του Αντώνη και τον ίδιο στο χώρο του βόλεϊ. Τον ευχαριστούμε που μας άνοιξε την καρδιά του σε μία πολύ δύσκολη στιγμή για τον ίδιο και την οικογένειά του και του ευχόμαστε ολόψυχα υγεία και προσωπική και οικογενειακή ευτυχία.