«Το τρέξιμο μου έγινε συνήθεια από μικρό παιδί και αναζητούσα πάντα να τρέχω», σημειώνει ο ίδιος, εξηγώντας στη συνέχεια το πως ήρθε σε επαφή με τον Μαραθώνιο της Αθήνας: «Έπειτα από μια σειρά διακρίσεων ως εκπρόσωπος της αθλητικής ομάδας της Κυπριακής Αστυνομίας, φτάνουμε στο 2001, όπου αφού είχα γίνει μέλος του Σωματείο Δρομέων Κύπρου «Περικλής Δημητρίου», έμαθα για την διοργάνωση της κλασσικής διαδρομής του Μαραθωνίου στην Ελλάδα και δήλωσα αμέσως συμμετοχή».

Γυρίζοντας το χρόνο πίσω, αρκετά συγκινημένος, αναφέρει σχετικά με την πρώτη φορά που τερμάτισε στο Παναθηναϊκό Στάδιο: «Θυμάμαι πως έκλαιγα από χαρά και ένιωσα πως ήμουν παρών σε μια πραγματική γιορτή του αθλητισμού».

 

Από τότε και μέχρι σήμερα ο Χαράλαμπος Ιωαννίδης δίνει το παρών στη διοργάνωση, ενώ ακόμα και πέρυσι, που λόγω της πανδημίας ο ΑΜΑ δεν πραγματοποιήθηκε, ο ίδιος έτρεξε εξ’ αποστάσεως, παραλαμβάνοντας ένα ακόμα μετάλλιο.

Αυτό πάντως που του έκανε ιδιαίτερη εντύπωση μέσα στα χρόνια ήταν η σταδιακή αύξηση της συμμετοχής των δρομέων αλλά και της παρουσίας των θεατών σε κάθε διοργάνωση, κάτι που «έδινε παλμό στον αγώνα και βοηθούσε τους δρομείς που απολάμβαναν τον σεβασμό του κόσμου να ξεχνούν την κούραση».

Πέρα από αυτό, έντονα χαραγμένες στη μνήμη του έχουν μείνει πολλές στιγμές αυτής της πορείας: «Θυμάμαι έντονα τα στιγμιότυπα ανθρώπων με απώλεια της όρασης να τρέχουν μαζί με τους συνοδούς τους. Όσοι τρέχουν τη διαδρομή καταλαβαίνουν την κούραση και τα έντονα συναισθήματα που δημιουργούνται στη διάρκεια της. Από κει και πέρα θυμάμαι πάντα τη χαρά και τη συγκίνηση σε κάθε τερματισμό, όπου κρατάω την Κυπριακή και την Ελληνική σημαία, τις οποίες παίρνω από τη γυναίκα μου».

Έπειτα από 20 Μαραθωνίους ποιος είναι όμως ο στόχος που του δίνει κίνητρο να συνεχίσει; Ο ίδιος τοποθετείται με δυναμισμό: «Σήμερα είμαι 72 χρονών. Όσο στέκομαι στα πόδια μου θα είμαι παρών, είναι τόπος ζωής για μένα. Προτιμώ πάντα να τρέξω έναν Αυθεντικό Μαραθώνιο στην Αθήνα, παρά δέκα οπουδήποτε αλλού».

Έχοντας ως σλόγκαν το «περπατώ και τρέχω για να μην ψάχνω ούτε γιατρό, ούτε φαρμακείο», τονίζει πως «ο αθλητισμός είναι υγεία και η υγεία είναι το υπέρτατο αγαθό».

Έχοντας και ο ίδιος επηρεάσει άμεσα μικρούς και μεγάλους στο να ασχοληθούν με το τρέξιμο και δη με τις μεγάλες αποστάσεις, είναι σίγουρα ένας άνθρωπος που μπορεί να συμβουλεύσει τους επίδοξους Μαραθωνοδρόμους, δίνοντας τους τις «απαραίτητες χρυσές οδηγίες του». Ποιες είναι αυτές μας εξηγεί επιγραμματικά: «Ξεκινάς τη διαδρομή και πρέπει να έχεις στο νου σου πως δεν πρέπει να μιλάς για να μη χάσεις τη συγκέντρωση και την ενέργεια σου. Το τέμπο που θα ακολουθήσεις είναι πολύ σημαντικό. Ξεκινάς τα πρώτα 8-10 χιλιόμετρα πιο χαλαρά  για να μην υπάρξουν τραυματισμοί και κράμπες που θα σε αφήσουν εκτός. Δυναμώνεις στη συνέχεια και ανεφοδιάζεσαι συχνά με υγρά. Προσήλωση πρέπει να υπάρχει στο στόχο, ο οποίος είναι ο τερματισμός. Σίγουρα πάντως παίζει ρόλο και η σωστή προετοιμασία με σταδιακή προπόνηση τεσσάρων μηνών».

Ο έμπειρος δρομέας ευχαρίστησε με θέρμη τη γυναίκα του, Ελενίτσα Ιωαννίδου, για την έμπρακτη στήριξη στο αθλητικό κομμάτι και το σωματείο του «Περικλής Δημητρίου», καθώς όπως εξήγησε «αν δεν υπήρχε, εγώ δεν θα είχα γίνει Μαραθωνοδρόμος. Αυτό με ανέδειξε. Με έχει στηρίξει πάρα πολύ προσωπικά, όπως και πάρα πολλούς δρομείς μέσω της δράσης και της προσφοράς του».