Πέντε διεθνείς αθλητές βόλεϊ ευχήθηκαν στις πολυαγαπημένες τους μητέρες για την σημερινή γιορτή τους. Ας δούμε όμως τι έχουν να μας πουν κι εκείνες με τη σειρά τους για τους γιους τους, αλλά και για το γεγονός ότι... ακούνε πολλά στα γήπεδα.

 

Οι μητέρες των Παναγιώτη Πελεκούδα, Μενέλαου Κοκκινάκη, Μίταρ Τζούριτς, Νίκου Ζουπάνι και Θανάση Πρωτοψάλτη απαντού στις ερωτήσεις του ΠΑΣΑΠ.

 

Ευθυμία Πελεκούδα: «Το δύσκολο για εμένα ήταν ότι είχα δύο αθλητές, όχι έναν. Κάναμε προσπάθειες να τους βρούμε κοινό άθλημα, αλλά ο ένας ακολούθησε το βόλεϊ και ο άλλος το μπάσκετ. Το πρόγραμμα ήταν πολύ πιεσμένο επειδή τρέχαμε συνεχώς σε πολλά γήπεδα. Ήταν όλα δύσκολα, τα ρούχα, τα παπούτσια, τα κρεβάτια, το φαγητό...».

 

Λίτσα Κοκκινάκη: «Εμείς μεγαλώσαμε με τον αθλητισμό. Από όταν τα παιδιά ήταν μικρά, δεν ξέραμε τίποτε άλλο πέραν από αυτό. Ήταν και τα δύο προσηλωμένα στους στόχους και δεν έτρεχαν δεξιά κι αριστερά. Είχε ζόρι, διότι έπρεπε να τρέχουμε στις προπονήσεις, να πηγαίνουμε στα γήπεδα, αλλά όλα αυτά ήταν ευχάριστα. Περάσαμε κι εμείς πάρα πολύ όμορφα από όλα αυτά».

 

Γκόρτσα Τζούριτς: «Για μένα ο αθλητισμός ήταν επάγγελμα (μπάσκετ), ενώ εκτός από τον Μίταρ ήταν και η κόρη μου η Ιβάνα. Ήταν ακόμη πιο δύσκολο διότι όλα ήταν σε ένα πρόγραμμα με βάση τα παιδιά. Τι ώρα έχουν προπόνηση, τι ώρα έχουν να φάνε, τι ώρα έχουν να ξεκουραστούν. Όλα ήταν γύρω από τα παιδιά».

 

Ζουπάνι: «Ο Νίκος από μικρό παιδί ασχολείτο με τον αθλητισμό. Ξεκίνησε με στίβο και κατέληξε στο beach volley. Στη συνέχεια όμως επέλεξε το βόλεϊ, το οποίο ήταν και πιο οικονομικά για εμάς. Τόσα χρόνια τον στήριξα πολύ σαν μάνα. Ήταν κάτι δύσκολο και για εμάς που δουλεύουμε εδώ στο Βόλο, διότι ο Νίκος δεν πληρωνόταν πουθενά στην αρχή».

Αλεξία Πρωτοψάλτη: «Δημιουργούσε πολύ όμορφα συναισθήματα το να μεγαλώνεις έναν αθλητή. Είμαι πολύ περήφανη και νοσταλγώ εκείνες τις στιγμές, διότι λείπει από το σπίτι. Ζω τις χαρές και τις λύπες μαζί του, έστω κι από μακριά».

 

Ευθυμία Πελεκούδα: «Είναι μεγάλη χαρά για όλη την οικογένεια αλλά και για την πόλη της Πάτρας. Απλά το αρνητικό είναι ότι λείπει πια. Όλα τέλεια κατά τα άλλα».

 

Λίτσα Κοκκινάκη: «Είμαι πολύ χαρούμενη και ικανοποιημένη, το να βλέπω το παιδί μου να έχει κάνει επάγγελμα και να ζει από αυτό που προσπαθούσε τόσα χρόνια. Αισθάνεσαι πως όλα όσα έκανες δεν πήγαν χαμένα και το πιο σημαντικό είναι ότι αγαπάει αυτό που κάνει».

 

Γκόρτσα Τζούριτς: «Έβλεπα ότι ο γιος μου έπαιζε καλά και ήξερα ότι θα γίνει κάτι σπουδαίο. Όσο περνάνε τα χρόνια, είσαι ευχαριστημένος και περήφανος, διότι άξιζε ο κόπος. Είμαι πάρα πολύ υπερήφανη. Πλέον, μετά από τόσο τρέξιμο, είμαι σε ρεπό, αφού τα παιδιά μεγάλωσαν και το μόνο που έχω να κάνω είναι να τα θαυμάζω»

 

Ζουπάνι: «Σαν μάνα νιώθω περήφανη διότι η στήριξη που του παρείχαμε επειδή του άρεσε πολύ αυτό που έκανε είχε αποτέλεσμα. Το παιδί μου δούλεψε πολύ κι έφτασε εκεί που έφτασε, είμαι πολύ χαρούμενη».

 

Αλεξία Πρωτοψάλτη: «Αισθάνομαι ικανοποίηση. Οι κόποι τόσων χρόνων αποδίδουν καρπούς και μου δίνουν ευχαρίστηση, μετριάζοντας παράλληλα την απόσταση. Από μικρός που ήταν, πίστευα σε αυτόν και δικαιώθηκα σαν μητέρα και προπονήτριά του, αλλά μέσα από την πολλή δουλειά και την πίστη που έχει ο ίδιος έφτασε σήμερα εκεί που είναι».

Ευθυμία Πελεκούδα: «Κατ’ αρχήν προσβάλλεται ο ίδιος, αυτός που το κάνει, αλλά και την ίδια του τη μητέρα. Δεν διανοούμαι ότι μία μάνα λέει στο παιδί της να μπει στο γήπεδο και να βρίσει μία άλλη μάνα. Ούτε το όνομά της δεν ξέρει. Λογικά κάτι καλό κάνει ο παίκτης και τους μπαίνει στο μάτι, διότι επιλεκτικά βρίζουν μερικές μητέρες. Οπότε μένω εκεί».

 

Λίτσα Κοκκινάκη: «Είναι κι αυτό μέσα στο παιχνίδι, τι να κάνουμε; Ειλικρινά, δεν με ενοχλεί καθόλου. Έχει τύχει φορές, ειδικά πιο παλιά που δεν με γνώριζαν, να με βρίζουν και να είμαι δίπλα τους. Δεν είναι και το καλύτερο πράγμα του κόσμου, αλλά είναι... του επαγγέλματος αυτά».

 

Γκόρτσα Τζούριτς: «Δεν με νοιάζει ιδιαίτερα. Μπορεί να είναι λίγο παράξενο, αλλά σκέφτομαι ότι αν είναι να με βρίζουν και να παίζει εκείνος καλά, ας με βρίζουν. Εμένα σαν μάνα με ενδιαφέρει τι θα κάνει ο γιος μου στο γήπεδο. Εντάξει, δεν μου αρέσει κιόλας, αλλά το αφήνω να περάσει».

 

Ζουπάνι: «Το πάθος του κάθε οπαδού για την ομάδα του τα κάνει όλα. Εμένα δεν με αγγίζει, εγώ χαίρομαι όταν ο γιος μου κερδίζει και αυτό είναι. Δυστυχώς αυτά στα γήπεδα υπάρχουν, δεν μπορούμε να κλείσουμε το στόμα σε κανέναν. Θα πρέπει όμως να υπάρχει καλύτερη μόρφωση στο γήπεδο. Μάνα είναι μία, κι εκείνοι έχουν μανάδες, πρέπει να το καταλάβουν».

 

Αλεξία Πρωτοψάλτη: «Δεν με απασχολεί καθόλου. Αυτό το ζήτημα είναι μέρος μιας μικρής φανατικής μερίδας οπαδών, την οποία ο αθλητισμός έχει την δύναμη να απωθεί».