Σαν να ξαναγράφω ημερολόγιο. Για μια ημέρα που ξεκίνησε με την «μυρωδιά ενός ανθισμένου λουλουδιού» και τελείωσε με τη «δυσωδία μιας χωματερής».
Όπου ανθισμένο λουλούδι, η μοναδική αίσθηση του Ημιμαραθωνίου της Αθήνας. Χιλιάδες χαμόγελα. Αυτό τα λέει όλα! Σε μια εποχή που βασιλεύει η γκρίνια, η ανασφάλεια, το άγχος της καθημερινότητας, έρχεται ένα γεγονός και αλλάζει όψη την Αθήνα, αλλάζει χρώμα στη διάθεση μας.
Ένα γεγονός που είναι στόχος. Για να τρέξεις σε μια από τις αποστάσεις τις διοργάνωσης, έχεις προπονηθεί, έχεις αφιερώσει χρόνο από τον ελάχιστο που έχεις για να βάλεις σορτσάκι, φανελάκι και αθλητικό παπούτσι για να ιδρώσεις σε κάποιο πάρκο, σε κάποιο στάδιο, ακόμα και στους δρόμους της γειτονιάς σου.
Ακόμα και όσοι κατέβηκαν για βόλτα, είχαν «σημαδέψει» τη μέρα από καιρό. Είχαν κλείσει ραντεβούγια το που θα σταθούν να χειροκροτήσουν και να ενισχύσουν με το «πάμε γερά» τους δρομείς. Και μετά όλοι μια παρέα κάπου θα απολαύσουμε το τσιπουράκι και το μεζέ της «αποκατάστασης».
Από νωρίς το πρωί όλοι οι δρόμοι οδηγούσαν στο Σύνταγμα (κλισέ προεκλογικής εκστρατείας της δεκαετίας του ’80 μου θυμίζει). Ουρές στο μετρό με ωραίους ανθρώπους. Ντυμένοι με τα χρώματα της θετικής ενέργειας. Τα βαγόνια της χαράς. Και με το που ανέβαινες τα σκαλοπάτια «η πλατεία ήταν γεμάτη». Γεμάτη φως, γεμάτη ήλιο, γεμάτη τραγούδια, γεμάτη άνοιξη του αληθινού αθλητισμού.
Αθλητές που είχαν προετοιμαστεί καιρό για να σταθούν στην εκκίνηση και να διεκδικήσουν μια θέση στο βάθρο, ερασιτέχνες δρομείς που θέλουν να κάνουν καλύτερο χρόνο, απλοί δρομείς που μέσα από το δρομικό κίνημα έχουν ανακαλύψει μια πηγή ενέργειας, ανάτασης της ψυχολογίας, δημιουργικής κοινωνικοποίησης.
Γονείς που δίνουν το καλύτερο μάθημα στα παιδιά τους, ηλικιωμένοι που ζουν για τη χαρά του τρεξίματος. Ο Μάκης, ο Αντώνης και η παρέα τους με τα χειρήλατα αμαξίδια που μας φωνάζουν «Ρε όλοι μπορούμε». Τα παιδιά που ξεφωνίζουν στον τερματισμό σαν κέρδισαν τον κόσμο όλο.
Γιατί όταν τερματίζεις έναν αγώνα δρόμου –και όπου δρόμου, βάλε κολύμβηση, τρίαθλο, βουνό- τότε αισθάνεσαι «βασιλιάς και αυτοκράτορας». Γιατί σε όλη τη διαδρομή θα βιώσεις χιλιάδες συναισθήματα, θα καθαρίσεις το μυαλό σου από τις σκέψεις, μέχρι και αποφάσεις θα πάρεις…
Και αν λυγίσεις , δεν θα προλάβεις να τα παρατήσεις. Γιατί ο διπλανός θα σε κρατήσει…«πάμε γερά, πάρε ανάσες, δεν θα τα παρατήσεις, πάμε μαζί να τερματίσουμε». Και το πιο πιθανό είναι να μην το ξέρεις καν.. Αλλά τη σημασία έχει; ΜΑΖΙ τρέχετε.
Αν υπάρχει ένα περιβάλλον που το bulling είναι άγνωστη λέξη, που ο αλτρουισμός και η αλληλεγγύη νικάει, που το ΜΑΖΙ και η ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ είναι τρόπος ζωής, που ο πρώτος και ο τελευταίος πανηγυρίζουν με ίδιο πάθος είναι ΕΔΩ. Στο τρέξιμο, στην κολύμβηση, στο τρίαθλο.
Τώρα θα αναρωτιέστε που θέλει «να καταλήξει ο ποιητής». Στην αφετηρία όλων μας στον αθλητισμό. Το ποδόσφαιρο. Αφού το ποτάμι της χαράς τερμάτισε στον Ημιμαραθώνιο, αρχίζαμε να ασχολούμαστε με τη μπάλα.
Που θα δούμε το ντέρμπι των «αιωνίων». Μετά από τόσα χιλιόμετρα δικαιολογείται, πίτσα-μπύρα και καναπές. Κάποιοι θα πήγαν στο γήπεδο. Η καλύτερη τους Κυριακή. Τρέξιμο το πρωί, ντέρμπι το βράδυ!
«Δίνεται η εκκίνηση» φώναξε ο αφέτης το πρωί στο Σύνταγμα. Η εκκίνηση της άνοιξης. «Σφύριξε σέντρα» ο ρέφερι στο ΟΑΚΑ. Η εκκίνηση του χειμώνα. Γιατί στο σάπιο βασίλειο του επαγγελματικού αθλητισμού των πολλών εκατομμυρίων κουμάντο κάνει η αλητεία, ο τραμπουκισμός και η βία.
Στο Σύνταγμα οικογένειες έτρεχαν για να χαρούν και στο ΟΑΚΑ έτρεχαν για να σωθούν. Να η«δυσωδία της χωματερής» του πρόλογου. Αυτό το κομμάτι του «αθλητισμού» δε το γουστάρουμε. Γυρίστε τους πλάτη. Αναστήστε τις πεθαμένες Κυριακές των γηπέδων με τις ζωντανές Κυριακές του τρεξίματος και των multisports events. Ταξιδέψτε, χαμογελάστε, ΖΗΣΤΕ μέσα από τον υγιή αθλητισμό!!!!
Το κλισέ λέει πως αν θες να κάνεις ένα παιδί να χαμογελάσει πέτα του μια μπάλα. Ας το αλλάξουμε εμείς. Αν θες να χαμογελάει για πάντα μαζί με τη μπάλα να το πάρεις στην εξοχή να τρέξετε, να κολυμπήσετε στη θάλασσα, να ποδηλατήσετε στο βουνό.
Να ανακαλύψετε βυθούς και μονοπάτια. Αν θες να το βλέπεις ευτυχισμένο σταθείτε πλάι στην «εκκίνηση της Άνοιξης» και τερματίστε κάτω από «την αψίδα της χαράς».