Συνέντευξη στον Γιώργο Αράπογλου

Φωτό εξωφύλλου: Petros Chytiris

Στα χρόνια που ακολούθησαν, η ταινία έχτισε τον δικό της μύθο, ενώ ο Γκρέγκορι… μεγάλωσε, έκανε τη δική του οικογένεια και ακολούθησε τον δρόμο της καρδιάς του, όπου πλέον είναι διάσημος ζωγράφος που μοιράζει τον χρόνο του μεταξύ του Παρισιού και της Ν. Υόρκης.

Κι ενώ είχε ρίξει… μαύρη πέτρα στην ταινία που τον έκανε διάσημο σε όλο τον κόσμο, η καρδιά του σκίρτησε ξανά όταν ήρθαν το τηλεφώνημα από την Βιβή Δρακά και η πρόσκληση στην Αμοργό για να παραστεί ως επίτιμος προσκεκλημένος του “Authentic Big Blue”, της διοργάνωσης που άντλησε την έμπνευσή της από την ομώνυμη ταινία και που πριν από λίγες μέρες χάρισε μοναδικές στιγμές σε αθλητές της ελεύθερης κατάδυσης και θεατές που παρακολούθησαν τον αγώνα.

Ο διάσημος ηθοποιός επέστρεψε εκεί όπου άρχισαν όλα, έζησε ξανά συγκινητικές στιγμές και θυμήθηκε την αμοργιανή ομορφιά και φιλοξενία.

Σκηνή από την ταινία "Απέραντο Γαλάζιο"

Το sportstories.gr συνάντησε τον Γκρέγκορι Φόρστνερ και μίλησε μαζί του γι’ αυτά τα συναισθήματα. Το μεγάλο συμπέρασμα που αντλείται από την γνωριμία και τη συζήτηση μαζί του, είναι ότι παραμένει ένα παιδί που λατρεύει την θάλασσα, το φυσικό κάλλος και την Ελλάδα, ενώ παρά την παγκόσμια αναγνώριση που έτυχε εξαιτίας της ταινίας, παρέμεινε σεμνός, συνεσταλμένος και ένας απλός άνθρωπος με χιούμορ που χαίρεται την ζωή και τις οικογενειακές απολαύσεις.

Πώς αισθάνεσαι που επιστρέφεις μετά από τόσα χρόνια;

Άργησα να το καταλάβω. Στην αρχή ήταν σαν να… περπατούσα στο φεγγάρι! Ήταν κάτι απίστευτο. Έχουν περάσει 31 χρόνια. Δεν είχα ονειρευτεί ποτέ ότι θα επέστρεφα γιατί, αν θα το έκανα θα ήταν μόνο από νοσταλγία. Το ότι επέστρεψα για αυτή την εμπειρία είναι φανταστικό. Έζησα κάτι καινούριο και δεν γύρισα μόνο για να δω τι είχα κάνει στο παρελθόν. Επέστρεψα για να είμαι με τους δύτες, με τους οποίους πέρασα όλες τις μέρες. Νιώθω απεριόριστο σεβασμό γι’ αυτό που πετυχαίνουν.  Ήταν ευλογία. Φανταστικό.

Ήταν η πρώτη σου φορά που ήρθες από τότε;

Ναι, ήταν η πρώτη φορά.

Γιατί δεν είχες έρθει όλα αυτά τα χρόνια;

Δεν σκέφτηκα ποτέ ότι θα επιστρέψω. Χρειάζεσαι έναν λόγο. Το να επιστρέψεις μόνο για να δεις τι έκανες παλιά δεν είναι αρκετός λόγος. Είναι μόνο νοσταλγία. Είμαι πολλά, αλλά δεν είμαι νοσταλγικός τύπος.

Και πώς ένιωσες όταν σε κάλεσαν και σου είπαν τι ετοιμάζουν;

Ήταν λίγους μήνες πριν. Με κάλεσε η Βιβή Δρακά. Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Μου πήρε περίπου δύο δευτερόλεπτα για να πω το ναι! Τους είπα: “Μια στιγμή να δω το πρόγραμμά μου” και μετά από δυο δευτερόλεπτα είπα: “Εντάξει, είμαι ελεύθερος!” (Γέλια).

Αυτό σημαίνει ότι κατά βάθος ήθελες να επιστρέψεις αλλά χρειαζόσουν μια καλή αφορμή.

Ναι, είναι εντελώς διαφορετικό. Έχει να κάνει με τους δύτες, με ένα περιεχόμενο που έχει λογική να επιστρέψω. Βρέθηκα στο σημείο που κάναμε τα γυρίσματα και είδα ακριβώς τα ίδια πράγματα που έβλεπα 31 χρόνια πριν. Αν ερχόμουν μόνος ίσως να μην ήταν το ίδιο.

Μπορείς να περιγράψεις τη στιγμή που ήρθες και είδες ξανά εκείνες τις εικόνες;

Το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να πάω στην παραλία να κολυμπήσω και να δω το Μοναστήρι. Κολύμπησα για περίπου εκατό μέτρα, έβγαλα το κεφάλι μου από το νερό, το κοίταξα και είπα “Θεέ μου, δεν το πιστεύω ότι είμαι ξανά εδώ!”. Είναι σαν να έβλεπα μια εικόνα μακρινή μέσα στην ίδια εικόνα. Δεν ξέρω, είναι πολύ δύσκολο να στο εξηγήσω. Αλλά ήταν πολύ συγκινητικό.

Με τον πρωταγωνιστή της ταινίας, Ζαν-Μαρκ Μπαρ, ο οποίος υποδύθηκε τον θρυλικό δύτη, Ζακ Μαγιόλ. Φωτό:  Petros Chytiris

Ήρθες μαζί με την κόρη σου. Τι της είχες πει πριν το ταξίδι;

Είναι απίστευτο συναίσθημα. Ξέρει τις ιστορίες που της έχω πει για την ταινία, έχει διαβάσει γι’ αυτό. Για μένα ήταν πολύ σημαντικό που ήρθα μαζί της. Ήμουν νεώτερος από εκείνη όταν πρωτοήρθα. Είναι καλύτερο από το να ερχόμουν μόνος.

Της είχες αφηγηθεί τον “θρύλο” της ταινίας;

Φυσικά, τα ξέρει όλα. Όταν μεγάλωσε αρκετά είδε την ταινία στο σπίτι και μου έκανε πάρα πολλές ερωτήσεις. Εγώ της απαντούσα σε όλες, αλλά ποτέ δεν μιλώ γι’ αυτό αν δεν με ρωτήσει. Έτσι, όλοι στην οικογένειά μου είχαν αυτή την ιδέα του “μύθου” στο μυαλό τους. Και το γεγονός ότι ξαναενωθήκαμε με τον μύθο στην πραγματικότητα είναι από μόνο του καταπληκτικό. Όταν ήρθαμε, της τα έδειξα και της είπα “αυτό είναι η απάντηση στις ερωτήσεις σου”!

Πώς ήταν το αγωνιστικό κομμάτι; Το ευχαριστήθηκες; Βούτηξες καθόλου;

Όχι, όχι, δεν θα το τολμούσα σε τόσο βάθος. Έκανα καταδύσεις παλιά και πριν από το «Απέραντο Γαλάζιο». Δεν το έκανα εξαιτίας της ταινίας. Έκανα καταδύσεις με τον πατέρα μου, ο οποίος ήταν επαγγελματίας δύτης. Όταν ήμουν μικρός έκανα ψαροτούφεκο, είμαι ακόμα κολυμβητής, αλλά με τίποτα δεν βουτάω όπως αυτοί. Είναι πραγματικά καταπληκτικό που είχα την ευκαιρία να είμαι εδώ, να το δω από κοντά, να δω πώς τα καταφέρνουν. Οι επιδόσεις τους ήταν εκπληκτικές. Είδα την Νατάλια (σ.σ. Ζάρκοβα), ήταν… πύραυλος όπως καταδυόταν! Αλλά όλος ο ανταγωνισμός ήταν εξαιρετικός. Έκαναν εκπληκτική διοργάνωση. Και οι αθλητές ήταν φανταστικοί, έκαναν μεγάλες επιδόσεις. Ο Λοζάνο είναι εκπληκτικός. Ανέβασε και μια φωτογραφία μας στο Facebook που δείχνει όπως ήμουν εγώ, χωρίς τα μούσια! (Γέλια)Του είπα ότι μοιάζει πιο πολύ με τον Ένζο (σ.σ. Μαϊόρκα) από ό,τι εγώ. Εγώ δεν μοιάζω πια με τον Ένζο. Ήταν πολύ αστείο.

Συμπεραίνω ότι τελικά πέρασες καλά στην Αμοργό!

Καλά; Όχι μόνο καλά. Κάθε μέρα δεν ήθελα να πέσω για ύπνο. Ένιωθα ότι ήταν χάσιμο χρόνου. Ήθελα να επιστρέψω στη βάρκα, να δω τις βουτιές ,να πάω να κολυμπήσω. Για μένα ήταν φανταστικό ότι έρχονταν άνθρωποι του αθλήματος που μου έλεγαν πόσο σημαντική ήταν η ταινία. Έστω κι αν είχα μόνο ένα μικρό ρόλο, ήταν απίστευτο συναίσθημα που έρχονταν να μου πουν ότι ήταν ένα από τα πιο εμβληματικά κομμάτια της ταινίας, αφού όλα έχουν να κάνουν με τη σχέση αυτών των δυο παιδιών και την αναγνώριση δυο παιδιών που ήταν φίλοι, αλλά και ανταγωνιστές. Ήταν πολύ συγκινητικό που οι ίδιοι οι δύτες μου λένε “δεν έχεις ιδέα πόσο το πρόσωπό σου είναι στο μυαλό κάθε δύτη. Ο τρόπος που έπαιζες, έστω κι αν ήσουν ένα μικρό παιδί”. Δεν φαντάστηκα ποτέ πόσο σημαντικό ήταν. Για μένα όλα αυτά τα χρόνια ήταν απλά μια ταινία.

Εκείνη την εποχή μπορούσες να αισθανθείς ότι παίζεις σε μια ταινία που μια μέρα θα έχει γίνει θρύλος;

Ασφαλώς και όχι. Ήμουν ένα μικρό παιδί, περνούσα απλώς καλά. Το πρόβλημα ξεκίνησε όταν άρχισα να γίνομαι διάσημος. Είχα δυσκολίες στο σχολείο. Έδινα συχνά συνεντεύξεις σε περιοδικά και έπρεπε συνέχεια να υπερασπίζομαι τον εαυτό μου απέναντι σε παιδιά που ένιωθαν ζήλεια γι’ αυτό. Ένιωθα πολύ άσχημα και γι’ αυτό δε μιλούσα ποτέ για την ταινία. Δεν ήθελα ο κόσμος να γνωρίζει ότι έπαιζα στην ταινία. Πάντα μου έφερνε στο μυαλό μου ότι τότε κάποιοι σκέφτονταν “αυτός νομίζει ότι είναι σημαντικός” και διάφορα αντίστοιχα. Ήμουν χαρούμενος και τυχερός, αλλά αυτό ήταν. Αλλά τα παιδιά γίνονται σκληρά. Δεν ήθελα ποτέ να μιλώ γι’ αυτό. Και όταν προέκυψε το “Authentic Big Blue” και είχα την ευκαιρία να μιλήσω με ανθρώπους, που με κάνουν να νιώθω υπέροχα που υπήρξα κομμάτι όλου αυτού, να καταλάβω πόσο σημαντικό και γεμάτο έμπνευση έγινε για κάποιους ανθρώπους, έγινα ξανά κομμάτι του. Έκανα κι εγώ βουτιές, έφτασα στα 25 μ., αλλά μόνο για τη διασκέδαση, όχι για να διαγωνιστώ. Ήθελα μόνο να ξαναζήσω την εμπειρία.

Θα έρθεις ξανά και την επόμενη χρονιά;

Αν με καλέσουν, θα έρθω οπωσδήποτε. Θα είμαι ευτυχισμένος να έρθω και αυτή τη φορά θα φέρω όλη μου την οικογένεια να το ζήσουν μαζί μου.