Η Δανάη Σιδηρά, που μπορεί να παίξει σε όλες τις θέσεις της μεσαίας γραμμής αλλά και ως στόπερ ανακόπτοντας κάθε επιθετική πρωτοβουλία των αντιπάλων με αποτελεσματικότητα, διαθέτοντας επίσης εξαιρετικό πόδι στα στημένα, απειλώντας σοβαρά τις αντίπαλες εστίες, μίλησε στο Sportstories.gr και τη Σεβαστή Βρακατσέλη, για το μικρόβιο του ποδοσφαίρου, τον Εργοτέλη, την Εθνική ομάδα, την Κύπρο και τα 7 χρόνια με την φανέλα του Απόλλωνα Λεμεσού, τον επαναπατρισμό και το μεγάλο της ευρωπαϊκό όνειρο.
 
 
Για όσους δεν γνωρίζουν τη Δανάη. Τι σε έκανε να ασχοληθείς με το ποδόσφαιρο; Υπήρχε κάποιο πρότυπο;
Με βοήθησε πολύ η οικογένεια μου να ασχοληθώ με το ποδόσφαιρο. Από μικρή, στη γειτονιά, ήμασταν περίπου 15-20 παιδιά και παίζαμε μπάλα όλοι μαζί. Στη γειτονιά υπήρχαν πάντα περισσότερα αγόρια, οπότε έπαιζα μαζί τους. Με τραβούσε επίσης το γεγονός ότι και τα αδέρφια μου ήταν του αθλητισμού, ο ένας στο μπάσκετ και ο άλλος στο ποδόσφαιρο. Το μπάσκετ όμως δεν με τράβηξε ποτέ, ή το βόλεϊ, ή κάποιο άλλο άθλημα. Από 4-5 χρονών που θυμάμαι τον εαυτό μου με θυμάμαι με μια μπάλα ποδοσφαίρου στα πόδια, να την κλωτσάω και να θέλω να ασχοληθώ με αυτό. Ήταν το μικρόβιο. Έτσι θεωρώ ότι είναι με το ποδόσφαιρο, γεννιέσαι με αυτό. Ένας άνθρωπος που δεν έχει το μικρόβιο του ποδοσφαίρου, ή του αθλητισμού γενικότερα, δεν θα το αποκτήσει ποτέ όσο και αν προσπαθεί.  Τα ταλέντα που λέμε στον αθλητισμό, γεννιούνται με αυτό, είναι χάρισμα.

Ξεκίνησες από τον Εργοτέλη και στη συνέχεια πήγες στην Κύπρο.
Στον Εργοτέλη πήγα από πολύ μικρή ηλικία. Ξεκίνησα από τις ακαδημίες 6-7 ετών. Στα 11 μου έπαιξα πρώτη φορά στη γυναικεία ομάδα του Εργοτέλη. Στα 15 έπαιξα στην Εθνική ομάδα Νεανίδων, Κορασίδων και Γυναικών. Μέσα σε μια χρονιά πήγα σε όλες τις Εθνικές ομάδες. Στα 21 μου είχα διάφορες προτάσεις και τότε πήγα στην Κύπρο και στον Απόλλωνα.

Φοράς την φανέλα με το νούμερο 8 σημαίνει κάτι;
Είναι ο αγαπημένος μου αριθμός, δεν συμβολίζει κάτι.

7 χρόνια στην Κύπρο, ένα μεγάλο κεφάλαιο κλείνει. Ποιος είναι ο απολογισμός σου φεύγοντας;
Ο απολογισμός μετά από 7 χρόνια, η αλήθεια είναι ότι είναι πολύ μεγάλος. Πολλά πρωταθλήματα, κύπελλα, σούπερ καπ, πολλές συμμετοχές στο Τσάμπιονς Λιγκ. Κλείνει ένα μεγάλο κεφάλαιο στην καριέρα μου γιατί αλλάζει εντελώς το επίπεδο τώρα που γυρίζω στον Εργοτέλη. Ήταν όμως 7 υπέροχα χρόνια που από την πρώτη στιγμή τα έζησα στο μέγιστο, με κορυφαία στιγμή για μένα πέρυσι με το πρωτάθλημα στο 95.

Γυρνώντας το χρόνο 7 χρόνια πίσω ποιες ήταν οι πρώτες εικόνες που θυμάσαι από τον Απόλλων Λεμεσού;
Το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό είναι πάλι ένας τελικός κυπέλλου, την πρώτη χρονιά που ήρθα στην ομάδα που κερδίσαμε τον τελικό στις καθυστερήσεις (93-94). Ήταν μια πολύ έντονη στιγμή, καθώς ήταν και ο πρώτος μου τίτλος. Μετά η πρώτη συμμετοχή στο Τσαμπιονς Λιγκ που ήταν κάτι μοναδικό.

Τι θυμάσαι πιο έντονα από την πρώτη συμμετοχή στο Τσάμπιονς Λιγκ;
Το πιο έντονο που θυμάμαι είναι η πρώτη φορά που πέρασα εγώ σαν Δανάη, γιατί οι Ladies, είχαν ξαναπεράσει, στη φάση των 32, την θυμάμαι πολύ έντονα, ήταν κάτι τεράστιο για μένα.

Φεύγοντας ποιες είναι οι πιο έντονες στιγμές που κρατάς και ποιο είναι το πρώτο πράγμα που έβαλες στη βαλίτσα σου έτοιμη να επιστρέψεις;
Είναι πάρα πολλές οι στιγμές. Από τα 7 χρόνια, τα 6 είναι πιο πολλές οι θετικές στιγμές. Έζησα 7 χρόνια, τα καλύτερα 7 ποδοσφαιρικά χρόνια της ζωής μου. Δεν υπάρχει κάτι που να θέλω να ξεχωρίσω. Αν εξαιρέσεις τη σεζόν που χάσαμε το πρωτάθλημα, πριν 3 χρόνια και ήταν ένα δυνατό χαστούκι να ξυπνήσουμε. Ότι πιο όμορφο έβαλα μέσα στην βαλίτσα ήταν μια αναμνηστική πλακέτα που πήρα από την ομάδα και με τιμά πάρα πολύ. Δείχνει το σεβασμό προς το πρόσωπο μου και την αγάπη, για όσα πρόσφερα σε αυτή την ομάδα.

Πως αισθάνεσαι για την επιστροφή σου στην ομάδα του Εργοτέλη;
Τα συναισθήματα μου είναι ανάμεικτα. Είναι δύσκολος ο αποχωρισμός, από την Κύπρο μετά από 7 χρόνια, όμως γυρίζω σπίτι μου. Στην Κύπρο πάντα θα είναι το δεύτερο μου σπίτι, έχω φίλους, έχω οικογένεια, έχω ανθρώπους που με στηρίξαν από την πρώτη στιγμή που ήρθα, όμως στο τέλος πάνω από την οικογένεια σου δεν έχει κάτι άλλο και γυρίζω σε αυτήν. Ήταν μια δύσκολη απόφαση που πήρα να γυρίσω πίσω, όμως ο Εργοτέλης είναι η ομάδα που με ανέδειξε, που με έμαθε να παίζω ποδόσφαιρο, που με έμαθε να αγαπάω το ποδόσφαιρο και είμαι χαρούμενη που γυρνάω σπίτι. Είμαι πολύ υπέρ της οικογένειας και τώρα κοιτάμε μπροστά, στις νέες προκλήσεις.

Υπήρχαν άλλες προτάσεις ή ήταν προτεραιότητα σου η επιστροφή στην Ελλάδα;
Προτεραιότητα μου ήταν η επιστροφή στο σπίτι μου. Πάντα απέρριπτα και απορρίπτω τις άλλες προτάσεις. Λειτουργώ συναισθηματικά πάνω σε αυτό το θέμα γιαυτό και ήμουνα 7 χρόνια στον Απόλλωνα και άλλα 15 στον Εργοτέλη. Ακόμα και στα πιο δύσκολα χρόνια του Απόλλωνα ή του Εργοτέλη, δεν σκέφτηκα να φύγω. Δεν μπορώ να δω τον εαυτό μου να παίζει σε άλλη ομάδα από δω και πέρα.  

Ποιοι είναι οι στόχοι σου;
Στόχος μου είναι να δω τον Εργοτέλη όσο πιο ψηλά γίνεται. Έχουμε ένα αρκετά καλό σύνολο, μικρών και έμπειρων παικτριών που πιστεύω φέτος η ομάδα δεν θα παίξει απλά για την κατηγορία. Θέλω να πιστεύω ότι θα είναι εύκολη η παραμονή μας, αυτός είναι ο πρώτος στόχος της ομάδας και από κει και πέρα να ανέβουμε, με σταθερά βήματα, σιγά σιγά, όσο πιο ψηλά μπορούμε.

Κεφάλαιο Εθνική ομάδα: Τι σημαίνει για τη Δανάη η Εθνική Ελλάδας, να φοράς τη φανέλα με το Εθνόσημο;
Όταν ήμουν πιο μικρή ένιωθα την περηφάνια αλλά δεν ένιωθα βάρος. Πλέον όσο μεγαλώνω καταλαβαίνω ότι εκπροσωπώ τον κάθε Έλληνα και την  κάθε Ελληνίδα σε όλο τον κόσμο. Το να φοράω τη φανέλα με το εθνόσημο είναι ότι πιο όμορφο έχω καταφέρει όλα τα χρόνια που παίζω ποδόσφαιρο. Ο σεβασμός από τη χώρα σου, το να σου δίνουν την επιλογή και εσύ να καταφέρνεις να δικαιώνεις τους προπονητές σου αλλά και όλη τη χώρα σου είναι κάτι πάρα πολύ σημαντικό. Ειδικά η στιγμή που θα μπεις μέσα στο γήπεδο και θα ακούσεις τον Εθνικό Ύμνο είναι κάτι μοναδικό. Πρέπει να το ζήσεις για να το καταλάβεις, δεν περιγράφεται με λόγια.

Έχουν κάποιο ταβάνι οι φιλοδοξίες της Δανάης;
Να δω τον Εργοτέλη να παίζει Ευρώπη. Αυτό είναι το όνειρο μου. Είτε είμαι από τη θέση της παίκτριας, είτε σε κάποιο άλλο πόστο, είτε ως φίλαθλος. Θα είμαι πάντα στον Εργοτέλη θεωρώ από δω και πέρα. Αυτό είναι το ταβάνι μου σαν Δανάη.

Υπάρχει κάποιο γκολ ή εμφάνιση που ξεχωρίζεις;
Ναι, με την Εθνική σε ένα φιλικό με το Βέλγιο, μπορεί να έχασε η ομάδα 2-1 αλλά ήταν πολύ ωραίο γκολ και με τον Απόλλωνα η αλήθεια είναι οτι είναι πολλά τα γκολ αλλά ένα πολύ όμορφο ήταν πέρυσι ένα σε ντέρμπι, που ήταν σημαντικό.

Θα ήθελες να ξαναπαίξεις κάποιο παιχνίδι;
Θα ξαναέπαιζα το παιχνίδι της Εθνικής με την Ιρλανδία, εκτός έδρας, που χάσαμε 1-0. Αδικηθήκαμε πάρα πολύ, δεν αξίζαμε να χάσουμε και αυτό το παιχνίδι ίσως μας έκοψε φέτος το κάτι παραπάνω.

Ποια είναι η συμβουλή που ακολουθείς στην πορεία σου όλα αυτά τα χρόνια και ποιος σου την έδωσε;
Μετά από κάθε παιχνίδι ο πιο αυστηρός κριτής που έχω και είχα από όταν ήμουν παιδί είναι ο πατέρας μου. Είναι ο άνθρωπος που θα πάρω τηλέφωνο μόλις τελειώσει το παιχνίδι για να μου πει πως είδε τον αγώνα, να μου πει τα λάθη μου. Τα καλά μου μου τα λέει πολύ σπάνια.

Ποια είναι η συμβουλή που εσύ θα ήθελες να δώσεις στα νεαρά κορίτσια που σκέφτονται να ασχοληθούν με το ποδόσφαιρο.
Το ποδόσφαιρο ενώνει τον κόσμο, είναι μια γιορτή χαράς και σου φτιάχνει τη διάθεση. Λαχταράς να βρεθείς στο γήπεδο, στην προπόνηση, λαχταράς να έχεις ένα δυνατό παιχνίδι. Έχει καταφέρει να ενώσει τον κόσμο γύρω του. Να μην διστάζουν τα νέα κορίτσια να ασχοληθούν με το ποδόσφαιρο και τον κόσμο του αθλητισμού γενικότερα. Μόνο καλό θα τους κάνει. Θα μάθουν να πειθαρχούν, θα μάθουν να έχουν σωστές αντιλήψεις, θα κάνουν φίλους και θα γνωρίσουν ανθρώπους που μπορεί στο μέλλον να τους βοηθήσουν. Για μένα το ποδόσφαιρο είναι η ζωή μου. Ότι έχω μάθει και έχω κάνει το έχω κάνει μέσα από το ποδόσφαιρο και τον αθλητισμό.

Το κλείσιμο είναι δικό σου:
Θέλω να ευχαριστήσω τον Απόλλωνα για αυτά τα υπέροχα 7 χρόνια, όλους τους προπονητές ή τα διοικητικά στελέχη και τις συμπαίκτριες μου. Επίσης τον πρόεδρο του Εργοτέλη τώρα, τον Σταύρο Περακάκη, που μου έδωσε την ευκαιρία να γυρίσω σπίτι μου και να προσπαθήσω να ζήσω ότι καλύτερο μπορώ με τον Εργοτέλη.